Oorlogsfotografie...

Sinds mijn interesse voor fotografie is gewekt, nu zo'n tien jaar geleden kijk ik regelmatig met grote bewondering naar een aantal oorlogsfotografen. Ik probeer me te verplaatsen in hun situatie. Wat beweegt deze mannen om zich te begeven in oorlogsgebieden, en getroffen natuurramp regio's om daar de werkelijkheid vast te leggen. Na het zien van de trailer "The Bang Bang Club" laaide mijn interesse weer flink op. Ik had het zweet in mijn handen en vergat even dat ik gewoon een "redelijk" normale baan hier thuis heb.

Ik bekijk op mijn scherm de foto's van Chris Hondros en James Nachtwey. Twee absolute toppers. Los van het feit dat de foto's technisch gezien super zijn, spat de spanning van de monitor en begin ik net als Bassie de Belastingclown dit eens aan de binnenkant van mijn ogen te bekijken. Ik zie mezelf rennen tussen vechtende Hutu's en Tutsi's, fotografeer vermoorde Al Queda strijders, zie een tsunami door de straten van Myanmar gieren en ren fotograferend door een gebombardeerd vluchtelingenkamp in Monrovia terwijl de granaten om mij heen neerkomen als tropische regenbuien in Malawi.

Ik verbaas me over het vermogen mezelf achter de lens te kunnen verschuilen en hierdoor mijn emoties onder controle te hebben bij het zien van huilende moeders, geëmotioneerde soldaten en de vele opengereten lichamen. Het geweld dat anderen elkaar aandoen is voor mij net zo normaal geworden als het zien van een aanbieding van de Albert Heijn, gepresenteerd door die dikke hamster en een veel te sympathieke kale man.
Ik struikel bijna over een half rottende torso terwijl ik nog even een foto neem van een peuter met een kapot en bebloed teddybeertje en een doorgeladen AK47 in zijn handen.
Ik zie de cover van Times Magazine ondertekend door Tudé Connes al voor me. Mijn bankrekening stijgt weer met vier nullen terwijl ik mijn volgelopen geheugen leegschiet op de vluchtende mensen. Ik voel mezelf een soldaat zonder munitie, gewapend met een apparaat dat wel schiet, maar niet doodmaakt. Ik aanschouw, observeer, ben geheel onpartijdig en leer vooral anderen over bestaande situaties in de wereld. Ik lees vanaf mijn hotelbalkon in Kabul een artikel uit 2002 dat wij ook wel oorlogspornografen worden genoemd. We zouden opgewonden worden van alle ellende om ons heen. Who knows...

Ik ontwaak uit mijn dagdroom en zit weer achter mijn drie schermen de planning van morgen te bekijken. Er wil iemand vrij voor een golftoernooi en baalt vreselijk dat het bedrijf hém nou nooit eens tegemoet komt. Ook dit is de werkelijkheid, maar nét even anders...