Angst...

Angst is een fysiologische toestand die gekenmerkt is door lichamelijke, cognitieve, emotionele en gedragscomponenten. (dank Wiki)

Gisteren was ik getuige van angst van twee personen in twee levels maar voor hetzelfde fenomeen.
Namelijk angst voor mijn kleine pup Mac.
Een meisje van een jaar of acht zat naast haar vader op een bankje in mijn favoriete restaurant. Als ik eens voedingswise wil zondigen kun je me daar vinden. Hoogculinair geroemd om haar krokant gebakken aardappeltjes met daarbij behorende kalfsvleescroquetjes is dit dé snackbar van Haarlem. Maar goed, dit meisje dus. Dit meisje dook achter de rug van haar vader, en ik zag de angst zich meester maken van haar hele houding.
Zij:"Ik weet niet eens meer waarom ik bang ben pap, maar ik denk dat ik ooit eens gebeten ben toe ik klein was."
Ik:"Je hoeft niet bang te zijn hoor, Mac heeft nog nooit iemand gebeten, tenminste...niet vaak de laatste tijd."
Nu komt sommige humor pas bij bepaalde leeftijd goed naar voren, en dit was bepaald niet de geschikte leeftijd voor grappen. Wijs als ze was nam ze een stuk hoger plaats op het houten bankje, en nadat ik mijn magnifieke maaltje had besteld bij Youssef deed ik nog een poging. Je mag haar best aaien hoor, maar ook hierop geen reactie. Haar vader probeerde nog te rationaliseren maar het gekke van angst is zodra je erin zit is rationeel denken niet meer mogelijk is.

Ik heb ooit in een ver verleden op de Caravelle (oude vliegmasjien) geassisteerd met het geven van vliegangstcursussen. Hier werden in een dag mensen genezen van hun vliegangst. We ontvingen de paniekerige passagiers vroeg in de ochtend om ze met Prozac en poëzie over de PallMall-periode te vertellen. Vervolgens nam een psycholoog het over die haar verhaal over angst in het algemeen deed. Dwangmatig vermeed zij de luchtvaartterminologie als crashen/neerstorten/enginefailures en stelde zij na haar relaas een heuse piloot voor. Gekleed in vol tenue inclusief pet en gouden strepen vertelde deze oud luchtmachtpiloot over de basisprincipes van aerodynamica en zwaartekracht. Newton deed zijn trucje en na de lunch konden we dan een echte vlucht maken. Nu kwam de lunch er bij menigeen meteen weer uit, wat fantastisch was om te zien. De kotszakjes waren niet aan te slepen! En sommigen, dat was erg leuk om te aanschouwen verschilden in, wat wij als cursistenbegeleiders zelf hadden moeten leren, actieve en passieve paniek. Geef mij maar actieve paniekelingen, die kun je nog een ram verkopen om ze rustig te krijgen. Aan passievelingen heb je niets. Die kijken de hele vlucht apathisch en lijkbleek voor zich uit en verder niks.
Die van mij, en dat was top, gooide haar riem los tijdens de start en terwijl het vliegtuig haar V1 snelheid bereikte (V1 is de snelheid waarmee een vliegtuig nog vol in de ankers kan gaan en toch veilig kan stoppen voor het einde van de baan) rende ze naar de achteruitgang om deze te willen openen. Met een welgemikte knal sloeg ik haar midden een het gezicht. Het werkte!!! En de rest van de vlucht was ze een en al aandacht voor wat ik te vertellen had.

Terug naar de twee angsthaas. Dit was vlak nadat ik mijn frituurmaaltje ontving. Hij gaf aan niet langs mijn hond te durven stappen om het restaurant te verlaten. De duistere kant in mij dacht er heel even over na mijn leeuwenjager lekker te laten zitten tot de avond zou gaan vallen, maar aangezien ik deze kant volledig onder controle heb, stapte ik opzij om hem te laten passeren. Ook hijzelf legde uit dat ie niet wist waar het vandaan kwam en bedankte me voor mijn begrip en medewerking.

Onderweg naar huis dacht ik aan mijn angsten:
-Bindingsangst
-Verlatingsangst
-Faalangst
-Grote groepen mensenangst
-Intimiteitsangst
-Eetangst
-Therapieangst (na Suzanne wel verminderd moet ik zeggen)

Gelukkig is angst irreëel...