Zaterdagen en zwangerschap...

Gisteren heb ik in het park foto's gemaakt van de dochter van een vriendinnetje. Deze waren nodig voor het castingbureau waar ze voor een rolletje in een oorlogsfilm auditie wil doen. Het negenjarige modelletje was binnen tien minuten ontwikkeld tot een ware WarChild. Marco Borsato zou trots zijn geweest op het inlevingsvermogen van deze negenjarige Doutze. Zoals vaker met dit soort werk was er nogal haast bij om de foto's afgedrukt te krijgen vandaar dat ik de belofte deed de memorystick af te geven bij een wederzijdse vriendin aangezien mijn werk vandaag ook beroep op mij deed.

In alle vroegte was ik mij bewust van de belangrijke geheugenkaartafgifte.
Niet vergeten, zei ik tegen mij tijdens het ontwaken.
Niet vergeten, zei ik tijdens het uitlaten van de Ridge.
Niet vergeten zei ik terwijl ik mijn auto startte.
Maar zoals wel vaker bij een man werkte deze keer het multitasken niet toen ik mij op de snelweg op weg naar de zaak herinnerde dat de stick nog steeds in mijn rugtas lag. En die lag naast me! Mijn geheugen zou ik ook moeten meedragen op een stickje...

Oplossingsgericht als ik ben sloeg ik meteen af om richting het fabuleuze Vijfhuizen te rijden. Hier woont mijn goede vriendin Brigitte en daar kon Doutze's moeder de stick vast wel ophalen. Bij binnenkomst zag ik het lijkbleke gezicht van Brigitte's man Robin. Had ik mijn broek wel aangetrokken vanochtend of was mijn haar paars gekleurd? Brigitte kwam ook binnenlopen, haar buik hing anderhalve meter lager dan normaal en luid gepuf begeleidde haar spraak. Damn!!! Deze dame stond op het punt van biggen. Om de tien minuten voelde ze wat krampjes, zei ze met een glimlach. Het beviel haar wel. Beter dan de eerste bevalling waar haar man tijdens de persweeen opbiechtte dat hij toch wel stiekum en een soort en met relatie had met iemand op de werkvloer. Dit bikkelende biggetje sleept zich werkelijk overal doorheen met een opgewekt karakter gelijk aan die van Boeddha on Prozac. Ik wist me even geen raad natuurlijk en stuurde Robin naar boven om warm water op het bed te gooien en handdoeken te koken.
Hun twee dochtertjes zette ik achter de Playstation voor een potje Gears of War. Maakt niet uit dat ze twee en zeven zijn, spelen!!!!

Tijdens het breken van de vliezen legde ik haar uit dat de memorystick opgehaald zou worden tussen een ontsluiting van zes en acht centimeter, en of ze even de achterdeur open zou kunnen doen. Ze kreunde met een goedkeurend knikje. Ze wenste me een goede werkdag, waarschuwde mij voor gladheid vanwege het vruchtwater en vroeg nog of ik de memorystick wel had klaargelegd en de zwangerschapspoule had ingevuld ...
Met voorbedachte rade schreef ik 26 maart 2011, 11:45 op het papiertje.

Wat fijn dat vrouwen meerdere dingen tegelijk kunnen...