Strand, jeugdliefdes...en sterilisatie...

Vanochtend toen ik op het strand was, kwam ik een jeugdliefde tegen. Tenminste zij wist eigenlijk niet dat ze mijn jeugdliefde was. Ik heb het haar nooit verteld. Fleur (naam fictief natuurlijk) zat drie klassen hoger en bij het wisselen van lokalen zat ik tijdens Duitse les op dezelfde plek, "onze plek". In de derde klas van de middelbare school was ze haar koffertje naast "ons" bureau vergeten.

Ze kwam binnen, haar blonde haren wapperenden kleurvol door de opgedreunde mit, nach, bei, seit, von, zu, aus, ausser, engegen en gegenuber heen terwijl ze in slowmotion naar me toe kwam lopen. Na twee jaar van pure verliefdheid wist de hele klas natuurlijk dat ik haar fantastisch vond, dus op haar vraag of ik haar koffertje even wilde aageven, barstte de klas uit in een luid gefluit.
De fietfieuws galmden nog lang door de gangen terwijl ik mijn Ferrari-rode gezicht als een bange struisvogel met hoogtevrees diep in mijn bureau begroef. Om mijn liefde voor haar te tonen schreef ik al tijden haar naam in water zodat ik later in haar baden kon. Elke ochtend kwam ik een uur eerder op school om haar te zien terwijl ze haar prachtige roze, met bloemen verklede omafiets parkeerde in het fietsenhok.

En nu zag ik haar weer, na 23 jaar. Ik stapte uit de auto en liep zelfverzekerd naar haar toe en riep haar.
Ik: Fleur!! Ze draaide zich langzaam om.
Zij: Ja, dat klopt!! Sorry, wie ben jij?
Ik: Ehm, ik ben het, Tudé...van de middelbare school. Ik was toen echt heel verliefd op je...toen...maar ik kon mijn zin niet afmaken.
Ik keek diep in de ogen van Fleur en zag ineens wat ik vroeger nog niet zag. De roze bril was wel behoorlijk wat verouderd en vertoonde hier en daar wat barstjes. Ook was de scherpte niet meer helemaal zoals deze vroeger was. Zelfs met mijn nieuwe bril kon ik er niets anders van maken dan dat ze veranderd was in een verouderd modelletje.
Halleluja, wat was die chick oud en lelijk geworden!!!! Ze zag eruit alsof ze na haar succesvolle schoolperiode opeens vanuit het niets in een bad met Chrystal Meth was gevallen. Haar gladde mooie huidje was veranderd in een uitgedroogde woestijnrivier. Spleten tussen haar gele tanden zo groot dat de film 127 hours er makkelijk in gefilmd had kunnen worden. Haar ogen leken op bevroren stroop en haar prachtige blonde haren waren ietswat veranderd van kleur. Fleur was veranderd in een droogbloem. Fleur zoals mijn taalpuristische collega zegt was fleurleden tijd.

Ik: Ik moet eigenlijk weer gaan, mijn hondje moet nodig...een...ehm...sterilisatie ondergaan. Leuk je weer gezien te hebben.

Rozen verwelken en Fleur is vergaan.
Maar mijn liefde voor sterilisatie blijft altijd bestaan...