Okay ze verven hun huizen in kleuren waarvan het roze gedeelte de Vrouwenvleugel is en het zwartgroene gedeelte voor de mannen. Maar ook zijn ze gewoon bezig met werken en tuintjes opruimen, hebben honden, doen boodschappen en houden zich bezig met persoonlijke hygiëne.
Gisteren kwam ik terug van puppycursus waar mijn leeuwenjaagster ronde acht heeft doorlopen, maar dat terzijde. Voor een van de kraakpanden stond een meisje met grote schoenen en een jurkje met aardbeien cupcakes erop getekend. Ik raakte met haar aan de praat en ze vertelde dat ze de modeacademie deed. Nu heb ik vanaf jongs af aan een interesse in creatieve geesten dus nodigde haar uit voor een kopje koffie. Op haar 16de werd ze bij de Academie aangenomen na het VMBO in Hillegom te hebben afgerond. Ze liet haar tekeningen op haar MySpace-pagina aan me zien. Deze waren prachtig. Elke tekening was opgevuld met een Mangameisje. Grote ogen en korte rokjes, wat wil een man nog meer zien? Maar bij een tweede blik zag ik de diepere, de onderliggende boodschap van de krakende kunstenares. Ze was compleet gestoord!!!
De meisjes op de tekeningen waren prachtig...toegetakeld door beren met bloedende harten in hun klauwen. Littekens, pleisters en tranende ogen verbonden de rode draad in al haar tekeningen.
Haar ontwerpen waren gekleurd door tragedie en tegenspoed. Ineens voelde ik mijn gebotoxte oksels weer stromen van zweet, mijn hartslag sneller kloppen en voelde ik daar een druppeltje over mijn gezicht lopen? Angst nam meester van mijn ratio. En angst is irreëel, dat weet ik wel, maar vlak voordat ik in paniek het balkon af zou springen besefte ik me dat ik ook naar haar kon luisteren, en empathie kon tonen. Dat deed ik vroeger ook als ik sex wilde en dat werkte best goed.
Ik: Mooie tekeningen hoor. Staan ze symbool voor jouw eigen leven?
Zij: Ik werd vroeger met messen bedreigd, bespuugd en geslagen op school. Ook sloten ze mij vaak op na het laatste uur en zat ik de hele nacht alleen op het toilet. Mijn vader en moeder willen me niet meer zien omdat ik kraak.
Ik: Wat een nare situaties allemaal. Hoe ben je daarmee omgegaan? En wil je wat eten misschien, je ziet er nogal witjes uit...
Zij: Ik heb gewoon gedaan alsof ik het niet was die het onderging, en ja wat eten lijkt me lekker.
Ik warmde snel wat left-overs op en nadat ze de pasta, stamppot, kwark, koffie en een kilo chocola op had, kalmeerde ze weer een beetje. Ze vervolgde haar verhaal dat ze op de modeschool dit ook meemaakt, maar dat het haar creatieve proces alleen maar ten goede komt. Kleding gebaseerd op de Wizard of Oz en Alice in Wonderland. Ze gelooft graag in sprookjes, gaf ze me te kennen. Ooit geloofde ze ook in het sprookje van de liefde, maar dat was haar tegen gevallen. En sindsdien valt ze op vrouwen. Het poesje met de zevenmijlslaarzen leefde nog niet zo lang, en volgens mij ook niet zo gelukkig.
Wie weet komt zelfmutulatiemode nog wel eens in de mode...
Ik gaf haar buiten de bevoorrading ook nog een wijze raad mee:
Jaag niet achter het verleden aan.
Verlang niet naar de toekomst.
Het verleden is niet meer.
De toekomst is nog niet begonnen.
Jeeee wat heftig!
BeantwoordenVerwijderen