Plannen en pianoles, het zal je beroep maar zijn...

Vandaag was ik vrij. Ik had een heerlijk vol dagje gepland, want ik was weer eens vrij en hou van plannen en van vrij zijn. In de ochtend een heerlijke wandeling met de Ridgeback, en daarna lekker sporten.34 minuten roeien en een geïmproviseerde yogasessie van 18 minuten nog eens 37 minuten crossfit erbij, omdat het kan. Nogal suffig en trillerig stond ik bij de bar van de sportschool te wachten op mijn versgeperste koolhydratenshake. Ik had nog niet ontbeten en na 89 minuten sporten vraagt mijn lichaam toch echt om brandstof.

Na het sporten had ik mijzelf 27 minuten de tijd gegeven tot mijn volgende afspraak, maar dit kleine half uur werd snel opgeslokt door een leuk gesprek met het meisje van de kinderopvang. Dus rennend naar huis, de hond ophalen, in de auto mieteren en doorscheuren naar het bos om daar met een vriend en zijn moeder en de rest van de rennende roedel even lekker buiten te spelen. Na precies 56 minuten had ik nog 17 minuten over om aan te schuiven bij mijn nieuwe pianoleraar Chris. De auto parkerend naast die van mijn nieuwe vriendinnetje Nienke zag ik mijn telefoon oplichten. Mijn collega belde me. Ik twijfelde of ik op zou nemen. Ik had nog 3 minuten voordat de les moest beginnen. Misschien wilde ze wel een dienst ruilen dus ik drukte de groene knop in.
Zij: Hey Tudé
Ik: Hey Maria

Zij: Waar ben je?

Ik: In Heemstede

Zij: Nee toch, je maakt een grapje...

Ik: Oeps, wat is er aan de hand?

Het was 14:30 en wat bleek? Ik had om 14:00 op mijn werk moeten zijn...
En je hoeft geen planner te zijn om te weten dat dat niet gaat. Tenzij je Michael J. Fox heet natuurlijk...
Okay, ik had dus een uitdaging. Pianoles in min 1,5 uur en dan nog naar werk rijden. In goed overleg met mijn lieftallige collega en mijn getalenteerde mede-pianiste besloten te gaan lessen en dan de hond onder te brengen bij Nienke thuis.
Eenmaal binnengekomen bij Chris konden Nienke en ik gedurende het lesuur elkaar niet aankijken.

Het verlaagd en vergeelde plafond van zijn woonkamer deed me denken aan een schuilkelder in Tsjernobyl. Sinds 1986 niet meer betreden laat staan schoongemaakt. Overal lagen verweerde partituren in stapels gerangschikt te wachten om gelezen te worden. Spotjes in de keuken stonden uit, of deden het gewoonweg niet waardoor het geheel in donker licht gehuld was.

Ik schoof mezelf achter de vleugel en Chris vroeg of we trek hadden in een kopje thee. Mijn hele lichaam schreeuwde nee, maar Nienke antwoordde met een lief:"Ja graag', dus ik kon niet anders dan meegaan in de uitdaging. Na een korte bespreking over onze doelstellingen mocht ik mijn talent laten horen. Na een uitmuntend uitgevoerde boer-er-ligt-een-kip-in-'t-water was mijn virtuoze begaafdheid vastgesteld.

Nienke nam plaats (met een snelle beweging veegde ze een ontsmettingsdoekje over het klavier) en speelde een subliem stuk. Chris en ik zagen de sterren van de hemel vallen. Niemand inclusief Nienke kon het stuk benoemen, maar kippevel maakte meester van onze muziekharten. Ook haar niveau was nu op waarde ingeschat.

Een korte omschrijving van mezelf en Nienke. Eén seconde wachten en we schreeuwen allebei: Duurt lang!
Als ADHD een stichting was, dan waren wij de voorzitters en oprichters.

Een korte omschrijving van Chris: Een Poolse, halfkalende gnoom, met ogenschijnlijk een voorliefde voor jaren '70 spencers, witte sportsokken in bruine Teva's en het laten vallen van stiltes tussen elk onverstaanbaar woord. Dit belooft een vruchtbare samenwerking te gaan worden waar de uitdaging zich niet alleen op pianistisch vlak zal bevinden.

Over smaak valt niet te twisten, maar op zijn volgende voorstel konden Nienke en ik toch echt niet ingaan.

Hij:Willen..........jullie............de...........Titanic.............leren............spelen........

Nienke:Uhm, da's toch Céline Dion?

Ik: Die moeten ze in een vliegtuig laten crashen op het hoofd van Khadaffi.

Hij....begreep.....het.......
Ondertussen was hij op zoek naar weer een topper uit de 80-er jaren.
Nienke en ik speculeerden over Depeche Mode, Duran Duran, of zelfs Milli Vanilli.
Chris kwam aan met Hello van Lionel Richie. Nu was hij de bladmuziek hiervoor gelukkig kwijt in zijn naar eigen zeggen georganiseerde chaos, dus Hello was meteen Goodbye. We namen de regie over en stelden voor dat wij zelf wat stukken zochten en hem dit volgende keer aan hem zouden overhandigen ter aanvulling van commentaar.
Chris.........was.........het........daar.......mee............eens...

Een volgende afspraak klinkt me als muziek in de oren...